И вчера и денес и утре - Само еден Металург

Доаѓа викенд, пат под нозе и правец Борис Трајковски, спремни за ново шоу, за нова борба, за нова победа. Си тргнуваш порано од дома, знаеш дека ти следува борба за паркинг место. Пронаоѓаш место, се упатуваш кон влезот каде луѓето од обезбедување веќе не те ни претресуваат зошто те знаат, доаѓаш 2 пати неделно во салата, викенд за ЛШ, среда за Сеха, па со текот на времето ти станале и пријатели. Се движиш низ добро познатите ходници и доаѓаш до твоето место, твоето столче кое не би го сменил за ништо на светот, пусто суеверие. Се сместуваш, проверуваш дали нашите се сите на број, па ги меркаш противниците и заклучуваш дека нашите лесно ќе се справат со нив, се префрлаш на анализа на загревањето, погодуваш кој ќе биде најдобар денес, кој лесно ќе дава голови, кој никако нема да ја промаши стативата, кој ќе одбрани повеќе... завршува загревањето, Дејан зема топка, шутира за последен пат кон голот, по што заминува во соблекувалната.

Се слуша сирената. Следува претставувањето на играчите, излегува прв Наумче, па Станиќ, Гоце... целата сала е на нозе и громогласно ги поздравува сите, се слуша химната и сите знаат дека сега веќе станува сериозно.

Се мести нашата одбрана, брани Станиќ, контра Манасков, нареден напад блокираат Ацо и Велко, па Миркуловски изнудува пенал, Џомба одма ја прибира топката, Вугринец лесно го реализира пеналот, следуваат лесни голови на Мојсо и Атман. Цепелин прават Џомба и Вуги, Ванчо постигнува погодок од невозможна ситуација и изнудува 2 мин, ечи "Hit the road Jack", цела сала се радува, фаќа Митревски пенал, па гол од контра постигнува Ојлевски. Тајм аут бара противникот, бара спас од ситуацијата, излегуваат на терен девојчињата на Металург, уживаш во нивната игра и си размислуваш колку пораснале, па до вчера мислиш одвај го претрчуваа теренот. Пак свирка, мечот продолжува, Маркоски се бута на линијата од 6 метри и дава гол од зад грб. Миркуловски го организира последниот напад, цела сала е на нозе, тој постигнува гол, цела сала скока, адреналинот на сите присутни е качен до даска... се слави уште една голема победа.

Како далечно звучи ова, а? Како да се случувало сето ова пред 20, 30 години, како да не беше буквално вчера, како да не ги гледавме Карабатиќ, Хансен, Вори и Томас како нервозно си одат од Скопје. Се прашувам сето ова да не било сон, ама не е така, ова беше нашето секојдневие. Се што е убаво кратко трае, а така кратко траеше и нашава приказна наречена Металург.

По не знам кој пат ќе кажам благодарам момци за се, јас засекогаш ќе ги паметам сите победи, сите порази, сите насмевки и солзи и секогаш со насмевка на лицето ќе се потсеќам на славните убави денови.

А денес доаѓа време за некои нови момци, време е за еден поинаков Металург кој мора да стори се за повторно да се роди и да се врати онаму каде што припаѓа. Затоа ве повикувам сите да бидете утре во Борис Трајковски, за здружено сите да ги поздравиме нашите момци,  и покрај тоа што тие нема да бидат на теренот. Утре во сала ќе биде само Вуги за да се поздрави со нас како што доликува и затоа со полна сала треба да му покажеме колку цениме се што направи за нас. Здружено треба да им дадеме поддршка и на оние момчиња кои од денес го сочинуваат нашиот тим, бидејќи тие сепак ги бранат боите на нашиот клуб и ветија борба до крај за него.

А сега ве поздравувам со надеж дека еден ден ќе напишам текст со наслов "Металург е повторно шампион на Македонија".
Само еден Металург,
Спортски поздрав.