Пред некој месец пишував текст за заминувањето на Станиќ и напишав дека се чуствувам како некој близок да ми починал, и можеби денес повторно никој нема да може да ме разбере, ама пак се чуствувам така. Јас не можам да разберам што се промени за толку краток период, како можеше клубот да падне во ваква провалија, зашто некој не ни дозволи и понатаму да продолжиме да уживаме во бајката наречена Металург.
Металург со заминувањето на Жути го губи своето срце и ја губи својата душа, го губи човекот по кој беше препознатлив целиот тим, го губи оној кој никогаш не се штедеше и не се жалеше на повреди, го губи оној кој секогаш потребите на тимот ги ставаше пред своите. Тимот веќе никогаш нема да биде ист без Жути, без Мојсо, без Ванчо, без Велко, без Никола и без Дејан, веќе никогаш нема да можеме да се радувме на нивните голови, изнудени пенали и блокирани удари во сино - белиот дрес, но ви благодарам момци од срце на сите, ви благодарам за сите прекрасни моменти, ви благодарам за сите победи, за сите моменти на неизмерна радост и за се што направивте за клубот.
Ви ја посакувам целата среќа на овој свет на сите, се надевам дека во новите клубови ќе доживеете уште поголеми успеси, дека повторно ќе имате шанса да заиграте пред публика која ќе живее за вас и дека ќе се вратите во Скопје во некои подобри денови.
Јас ќе бидам во сала и во сабота, ќе ги бодрам момците кои ќе го носат овој дрес до самиот крај, зошто тие не се воопшто криви за неспособноста на нашата управа. Јас лично имам трпение и можам да чекам и две, три, четири години за децата да добијат искуство и да можат да ја покорат Европа повторно, но искрено не знам колку други го делат моето мислење... Јас секогаш сум огромен оптимист, ама за жал денес не можам да видам светло на крајот на тунелот.
Спортски поздрав.
No comments:
Post a Comment