Ракометот ми е дефинитивно спорт број 1, и го следам на секое ниво, се изнагледав натпревари на нашата кадетска и младинска репрезентација летово, додека пак младинската кошарката ја следам само преку нашиве портали, не сум побарал стрим за да изгледам некој натпревар.
Ако на репрезентацијата до 18 години можев да и простам што заврши на претпоследно место во Б дивизија, на оваа до 16 не можам никако. Магдевски, Николов, Младеновски и Арсовски требаше да бидат носителите на таа генерација, тројца од нив беа прекомандувани во првиот тим, а четвртиот за жал не е повеќе наш, па без четворица од стартната петорка не им одеше играта толку едноставно како што си мислеа. Ако не се лажам оваа генерација на претходните 2 првенства беше на чекор од А дивизија и на 2 пати паѓавме на последната пречка. Се на се генерација од која излегле 4-ца играчи, а и уште неколку кои со своите игри на ова првенство покажуваат дека имаат потенцијал.
Генерацијава до 16 години стартуваше на првенство кое се одржува во Македонија со најава дека имаме шанса само за победа на првиот натпревар. Каков менталитет имаме, страшно. Какви селектори имаме, уште пострашно. Играчите му покажаа дека не е така, успевме да оствариме уште една победа на вториот натпревар, но за жал денес Грузија не врати на земја и прекинавме да сонуваме дека ќе продолжиме понатаму. Играме во Б дивизија, Б. Значи на освоеното место му се додаваат уште 16 за да се добие реалната бројка, ама ние уште се лупаме во гради и викаме дека сме четврти во Европа иако лани бевме пак четврти, ама од назад.
Немаме млади играчи, школите ни се катастрофа, ама затоа се решивме да увезуваме треторазредни странци зошто се просто поефтини од нашите. Клубовите ги разбирам, сакаат да заштедат, ама кога слушав еден ИДИОТ на телевизија, кој патем во тоа време беше претседател на здружението на клубови и на КК Куманово дека уствари ова е за доброто на нашата кошарка. Дека ти ако си добар секако ќе имаш каде да играш, дека Тоше бил навикнат да освојува троефеи, па заради тоа му пречело правилово, сега и другите клубови сакале да освојуваат, дека игрчите се плашат од Тоше и заради тоа пристапиле кон бунт и слично. Со ова правило само се уништува кошарката во Македонија, МЗТ имаше лани 6 странци, и нашите играчи добија многу полимитирана минутажа во АБА лига, ама го изнесоа товарот во нашата лига. Никој не им забранува на клубовите да имаат 10 странци ако сакаат, нека игра со 10 странци Куманово или Кожув во БИБЛ, ама нека има место за игра за нашите играчи барем во нашата лига. Ако тие играчи не почнат некаде да играат, како ќе станат кошаркари, како ќе имаме кошарка во државава???
Треба да има странци, ама странци кои ќе напрват разлика и ќе бидат од корист за нас како држава, странци од светска класа од кои нашите играчи ќе учат, странци како Дибиров и Вугринец, а не како Џексон, новиот играч на МЗТ, донесен да се пополни бројот на странци до 6. Можам да се кладам дека Џексон е поефтин од Симоновски или Димчевски и МЗТ се решава да го донесе за помалку пари. Наместо да се оди на квалитет, кај нас се оди само на квантитет. Тоа е исто како кога одите во шопинг, дали ќе купите 2 пара кондури од 500 денари или едни од 2000 не е исто. И едните и другите се добри на изглед, ама само едните се добри за вас.
Според мене МКФ е на дното од сите федерации во Македонија. Наместо да застане на страна на кошаркарите, за да ја заштити нашата иднина, денес вика едно, утре друго, денес ги подржува клубовите, утре играчите, како им текне, само сите да се среќни, а всушност се е огромен хаос. Беше понудена оставка од претседателот ако не се пласираме на Европско, ама еве се пласиравме, па нема да успееме да се спасиме од него. Најинтересно е што нема друг кандидат за претседател. Мислам дека претходната година на гласање на седница му беше изгласан нов мандат со 100% за, бидејќи немаше никој друг пријавен.
Кога сме веќе кај МКФ, како можеа да дозволат Николов да нема државјанство, како можеа да му бараат пари како доказ дека ќе се врати да игра за нас. Вината е 50 - 50. Родителите на Николов, видоа дека нивното дете е златна кокошка и решија да заработат на него. Оставија што и да работеа во Македонија, патот под нозе и решија да живеат на сметка на синот. Ама Турците не сакаат така лесно да се дадат. Голем проблем настана околу ништо. Ко што сме прости како народ, место се да се реши мирно, без фама и никој да не знае, направија државен непријател од детето. Ако он сака да игра за Македонија, ништо не може да го спречи во тоа. Ама ако не сака и се откажал од нас за да игра за Турција со тоа што не му давале дозвола само повеќе го изнервирале. Место политички како луѓе да го решат проблемот, направиле кавга на деценијата. Македонија го изгуби дуото на иднината Магдевски - Николов, двојка која можеше да ја покори Европа, а Николов загуби шанса на 18 години да биде херој на својата земја ова лето. Сигурна сум дека гледајќи ја Македонија како победува летово не му е сеедно што не е во Борис Трајковски, ама се од тука понатаму е негова одлука. И Илиевски имаше некои проблеми со некој во репрезентација / федерација и со години не дојде да игра за нас, ама сфати какви грешки направи од брзоплетост, успеа да се поправи и стана херој. Животот е пред Николов, има само 18 години, ама секоја грешка многу скапо се плаќа во животот, а ваква како неговата уште повеќе. Прашината околу него се крена во мај некаде, а он веќе 5 или 6 месеци не бил наш државјанин. Сигурен сум дека имал доволно време да извади и турско и наше државјанство за тоа време.
Иако репрезентацијата не радува деновиве, сепак нивото на кошарка во државава е на многу ниско ниво. Немаме квалитетни тренери, само ги рециклираме едните исти, се вртат, од селектор, во Работнички, во Кожув, Куманово, па помошник селектор. Никакви тренери на младински категории, кондициони тренери. Сите знаеме дека успехот во Литванија беше во голема мера поради кондиционит тренер, ама лани магично решивме дека не ни треба. Истото важи за сите спортови во земјава, селекторите ги бираат федерациите на пријателска база, да не се налути некој, а се се тоа максимално некомпетентни личности кои спортот ни го носат во провалија. Треба од корен да се менува размислувањето за професијата тренер во Македонија.
Спортски Поздрав.
Monday, August 25, 2014
Европско Првенство за ракометари до 18 години
Заврши уште едно првенство. Исто успешно како претходното. Пред да почне реков само да не сме пак 16 - ти, и ете не сме, напреднавме, голем успех направивме. Го следев и ова првенство, иако морам да бидам искрен многу поретко од претходното, ги изгледав првите три натпревари, 3 порази, не го гледав четвртиот, и оп победивме, си помислив малер сум, ама не било до мене, нанижаа уште 2 порази после тоа.
Пласманот е ист, ама јас не сум разочаран од оваа генерација. Верувам дека требаа да бидат на најмалку десето место, ама им фалеше малку среќа. Среќата е многу битна во спортот, а за жал децата ја немаа.
Првенството го започнаа како во транс, голови, одбрани, Русинчињата ем ниски, ем мали, ем топката не знаеја кај се наоѓа. Гледам и се радувам, си викам победата е сигурна. Шпанија и Данска одиграле многу тесен натпревар, можеме да земеме барем бод на тие 2 натпревари. И дури си правев планови за понатаму, разликата магично од плус осум дојде на плус 2. Дадоа нашите гас, околу 7 минути пред крај солидни плус 5 и навистина мислев дека се е готово. Ама не беше, нашите беа тие што не знаеја што да прават на теренот и што појма немаа кај е топката. Возот отиде, а со тоа и пласманот понатаму.
Нареден ден, нов натпревар, нов противник, чуден противник. Не знам дали некој од многуте новинари што известуваа за натпреварот го изгледа натпреварот или само прочитаа статистика и напиша 3 реда. Освен првите 10-тина минути кога навистина не ни одеше шутот и губевме со 3 - 0 ( Шпанците беа далеку од сјајни, играа очајно исто како и ние ), фативме ритам и наредните 20 минути ги одигравме во егал. На полувреме со отиде со оние првичните 3 разлика. И после воведниот шок ние бевме екипата што пополека ги земаше работите во своите раце, ама за жал делегатот на натпреварот, ГРК не мислеше така. Се шеташе по теренот, ја исклучуваше нашата клупа, па по некој ракометар, па прекинуваше игра и си правеше што му падне на памет. И така играта ни се распадна, изгубивме 12 или 13 разлика, а не ни беше дозволено да играме како што знаеме.
Понатаму сите натпревари беа повторно измачување како и кај нивните постари другари, имаше надеж за пласман на Светско, ама бевме пократки за еден гол против Исланд. Кога велам немаа среќа, не мислам за поразот од Русија, тој го заслуживме самите, мислам на овој натпревар. Една одбрана плус, или еден погоден зицер и сега ќе правевме поинаков муабет и ќе прославуваме дека имаме добра генерација што избори пласман на Светско Првенство.
Што ме радува после првенствово? Тоа што имаме страшна генерација. Освоеното место не го кажува тоа, ама Талески е веќе голем ракометар!!! Нелоски е страшен ракометар, по пауза од скоро 2 години, се врати на најдобар можен начин. Давитковски и Велковски можат да бидат солиден тандем, не врвен, ама солиден, а во Палевски имаме крило за високи дострели, бестрашен, брз и безобразен, сите квалитети што треба да ги има едно крило. Од голманите за жал не можам да издвојам ни еден, сите одиграа максимално просечен турнир, Маркудов и Бошковски се надополнуваа, но не ме воодушевија воопшто, треба да работат уште многу за да станат добри пивотмени. Најголемо разочарување ми беше Крстевски, во отсуство на Неловски он ја држеше играта во свои раце, но на ова првенство не успеа да се наметне воопшто.
И нормално, најболната точка е повторно селекторот. Тешка група ќе рече некој, ама он вети медал пред да отиде. Има поталентирана генерација од Петковски, а не успеа да добие ниту еден битен натпревар. Повторно фалеше тактика, промена на одбрана кога не оди, промена во напад кога е Талевски затворен, било каква промена на теренот.
Со години патиме од тоа што немаме соодветен кадар за работа со младинските категории. Треба РФМ да земе да инвестира во тој дел, бидејќи заради неспособни тренери одигравме 3 катастрофални првенства летово. Секој сака да напредува во својата професија, само тренерите во Македонија мислат дека знаат се, дека не треба да учат воопшто, епа извинете ама грешка сте. Никој не ви оспорува дека сте биле добри или просечни ракометари, ама за да бидете тренери ви треба нешто повеќе. Ако не можете самите да си дозволите да отидете на некој семинар подалеку, отидете некаде на Балканот, барајте начин и самите да се надградувате. Моментално во Македонија имаме 2 неверојатни тренери, а не сме искористиле ништо од нив. И Јовиќ и Петковски имаат од кој да учат, ама не сакаат. Тоа е општата ситуација во Македонија, секој е презадоволен со тоа да биде просечен, ама веќе е доста, доволно ни го уништувате ракометот!!! Ако сте задоволни со тоа да бидете просечни, тогаш бидете задоволни и со тоа да учите ракомет деца од 5 - 10 години, а не да уназадувате веќе изградени ракометари. Крајно време е некој да ја превземе вината за неуспехот летово, секаде во светот селекторите одма го прават тоа, само кај нас сите молчат. Ако нашите драги селектори самите не го сторат тоа, се надевам дека РФМ е доволно самостојна организација и по автоматизам ќе додели 3 откази.
Само страшното е што немам никаква идеја кој може да ги наследи, нема тренер во Македонија кој е на едно повиско ниво од другите, можеби со исклучок на Пепи Манасков. Каков тренер ќе биде он ќе видиме тек за некоја година, зошто да бидеш прв во Прва Македонска Лига и не е некој предизвик.
Сепак после ова првенство можам да заклучам дека иднина во македонскот ракомет не е розева како што се надевав дека може да биде, ама не е ни толку црна како што изгледаше пред неколку години.
Спортски Поздрав.
Пласманот е ист, ама јас не сум разочаран од оваа генерација. Верувам дека требаа да бидат на најмалку десето место, ама им фалеше малку среќа. Среќата е многу битна во спортот, а за жал децата ја немаа.
Првенството го започнаа како во транс, голови, одбрани, Русинчињата ем ниски, ем мали, ем топката не знаеја кај се наоѓа. Гледам и се радувам, си викам победата е сигурна. Шпанија и Данска одиграле многу тесен натпревар, можеме да земеме барем бод на тие 2 натпревари. И дури си правев планови за понатаму, разликата магично од плус осум дојде на плус 2. Дадоа нашите гас, околу 7 минути пред крај солидни плус 5 и навистина мислев дека се е готово. Ама не беше, нашите беа тие што не знаеја што да прават на теренот и што појма немаа кај е топката. Возот отиде, а со тоа и пласманот понатаму.
Нареден ден, нов натпревар, нов противник, чуден противник. Не знам дали некој од многуте новинари што известуваа за натпреварот го изгледа натпреварот или само прочитаа статистика и напиша 3 реда. Освен првите 10-тина минути кога навистина не ни одеше шутот и губевме со 3 - 0 ( Шпанците беа далеку од сјајни, играа очајно исто како и ние ), фативме ритам и наредните 20 минути ги одигравме во егал. На полувреме со отиде со оние првичните 3 разлика. И после воведниот шок ние бевме екипата што пополека ги земаше работите во своите раце, ама за жал делегатот на натпреварот, ГРК не мислеше така. Се шеташе по теренот, ја исклучуваше нашата клупа, па по некој ракометар, па прекинуваше игра и си правеше што му падне на памет. И така играта ни се распадна, изгубивме 12 или 13 разлика, а не ни беше дозволено да играме како што знаеме.
Понатаму сите натпревари беа повторно измачување како и кај нивните постари другари, имаше надеж за пласман на Светско, ама бевме пократки за еден гол против Исланд. Кога велам немаа среќа, не мислам за поразот од Русија, тој го заслуживме самите, мислам на овој натпревар. Една одбрана плус, или еден погоден зицер и сега ќе правевме поинаков муабет и ќе прославуваме дека имаме добра генерација што избори пласман на Светско Првенство.
Што ме радува после првенствово? Тоа што имаме страшна генерација. Освоеното место не го кажува тоа, ама Талески е веќе голем ракометар!!! Нелоски е страшен ракометар, по пауза од скоро 2 години, се врати на најдобар можен начин. Давитковски и Велковски можат да бидат солиден тандем, не врвен, ама солиден, а во Палевски имаме крило за високи дострели, бестрашен, брз и безобразен, сите квалитети што треба да ги има едно крило. Од голманите за жал не можам да издвојам ни еден, сите одиграа максимално просечен турнир, Маркудов и Бошковски се надополнуваа, но не ме воодушевија воопшто, треба да работат уште многу за да станат добри пивотмени. Најголемо разочарување ми беше Крстевски, во отсуство на Неловски он ја држеше играта во свои раце, но на ова првенство не успеа да се наметне воопшто.
И нормално, најболната точка е повторно селекторот. Тешка група ќе рече некој, ама он вети медал пред да отиде. Има поталентирана генерација од Петковски, а не успеа да добие ниту еден битен натпревар. Повторно фалеше тактика, промена на одбрана кога не оди, промена во напад кога е Талевски затворен, било каква промена на теренот.
Со години патиме од тоа што немаме соодветен кадар за работа со младинските категории. Треба РФМ да земе да инвестира во тој дел, бидејќи заради неспособни тренери одигравме 3 катастрофални првенства летово. Секој сака да напредува во својата професија, само тренерите во Македонија мислат дека знаат се, дека не треба да учат воопшто, епа извинете ама грешка сте. Никој не ви оспорува дека сте биле добри или просечни ракометари, ама за да бидете тренери ви треба нешто повеќе. Ако не можете самите да си дозволите да отидете на некој семинар подалеку, отидете некаде на Балканот, барајте начин и самите да се надградувате. Моментално во Македонија имаме 2 неверојатни тренери, а не сме искористиле ништо од нив. И Јовиќ и Петковски имаат од кој да учат, ама не сакаат. Тоа е општата ситуација во Македонија, секој е презадоволен со тоа да биде просечен, ама веќе е доста, доволно ни го уништувате ракометот!!! Ако сте задоволни со тоа да бидете просечни, тогаш бидете задоволни и со тоа да учите ракомет деца од 5 - 10 години, а не да уназадувате веќе изградени ракометари. Крајно време е некој да ја превземе вината за неуспехот летово, секаде во светот селекторите одма го прават тоа, само кај нас сите молчат. Ако нашите драги селектори самите не го сторат тоа, се надевам дека РФМ е доволно самостојна организација и по автоматизам ќе додели 3 откази.
Само страшното е што немам никаква идеја кој може да ги наследи, нема тренер во Македонија кој е на едно повиско ниво од другите, можеби со исклучок на Пепи Манасков. Каков тренер ќе биде он ќе видиме тек за некоја година, зошто да бидеш прв во Прва Македонска Лига и не е некој предизвик.
Сепак после ова првенство можам да заклучам дека иднина во македонскот ракомет не е розева како што се надевав дека може да биде, ама не е ни толку црна како што изгледаше пред неколку години.
Спортски Поздрав.
Thursday, August 14, 2014
Европско Првенство за ракометари до 20 години
Си викам ај денес, ај утре и ми помина многу време од младинското европско првенство, а еве денес почнува и кадетското. Првите ги пративме на европско и очекувавме да се вратат со медал, ама они ни мавнаа добар reality check, па сега од кадетиве не очекуваме многу, бараме само да го подобрат нивниот пласман, шеснаесети од шеснаесет.
Ми се олади веќе мозоков од темава, нема текстов да ја има жестината што ја заслужи, ама секој што ќе ми каже дека беше успех само тоа што учествуваме се лаже. Нели е крајно време да прекинеме само да учествуваме и да направиме нешто повеќе? Нашиот селектор пред тргнување изјави дека нас ни е битен само натпреварот со Норвешка, на другите 2 натпревари, нема што да бараме. Како тој човек, со таква изјава после да застане пред тие деца и да ги мотивира да се борат и да гинат за секоја топка???
Бев на сите натпревари од квалификациите во Скопје и видов дека постои неверојатна врска меѓу децата, огромна желба да се победи, да се избори место на едно првенство после многу години. Се бореа, гинеа, ги надиграа сите, имаа солидни напад и одбрана, но сепак воглавно се се темелеше на индивидуални шутови на Манасков и Талески, а не може и да не се споменат и трите одличните партии на Ивановски.
Доаѓа време за подготовки, селекторот создава сосема нова репрезентација, деца кои претходно никаде не играле, и зема само пола од оние кои го изборија пласманот таму (без да планира воопшто на цело првенство да ги стави во игра), а притоа не менува ништо во играта, се се темели повторно на 3 играчи.
Го гледам првиот натпревар, си викам почетника трема, добро второ полувреме, ајде сепак Шпанија е велесила, ќе биде подобро. Плус натпревар со само неколку одбрани, а без добра одбрана не се добива натпревар.
Вториот натпревар, Франција. Точно дека имаат страшно добра сениорска репрезентација, ама ништо повеќе. Го гледам натпреварот и си викам имаме шанси, Французите беа многу слаби, правеа многу грешки, ќе успееме да ги победиме, ама не, ние правевме повеќе грешки. И после овој натпревар, така и на секој нареден, не дека толку беа подобри од нас, просто ние немавме никаква игра, немавме никаква одбрана и никаков напад. Децата само чекаа да заврши секој натпревар, зошто веќе им беше преку глава од играње, а играа очајно, се бркаа по теренот како "муви без глава". Ги изгледав повеќето натпревари и не можев да си поверувам на очите. Не можев да го изгледав целиот натреварот со Естонија, бидејќи срцето ќе ми пукнеше гледајќи како држава што можеби нема ни професионална лига не растура на терен, а не се ни потрудив да го побарам последниот со Израел, бидејќи немав желба да ги гледам како се борат за претпоследно место.
Повеќето од децата ги гледав сезонава во Металург Јуниор, отидов неколку пати да ги гледам зошто сакав да видам дали се стварно добри како што ги фалат насекаде и можеби со присуството им донесов среќа, ама децата го победија Пелистер, па на два пати и Тинекс Пролет и одиграа солиден меч со Металург. Значи репрезентацијата беше составена воглавно од тие деца, плус неколку деца од другите клубови кои се сигурно најдобри таму. Значи квалитетот постои, талентот е тука, а каде ни беше играта на првенството? Дали имаше извежбани акции кои треба да претставуваат лесни голови, дали децата знаеја од каде им доаѓа најголемата опасност, дали некој им кажа да ја променат одбраната кога се гледа дека не оди? Не можам да кажам со сигурност, ама мене дефинитивно не ми изгледаше така. Селекторот си ја немаше завршено домашната задача, ги немаше тактички подготвено децата, а психички па воопшто, зошто одма сите до еден паднаа под притискот.
Селекторот е крив колку и тие што го поставиле на таа позиција. Јас не сум добро запознаен, ама каде бил тренер и каде го испекол тренерскиот занает нашиот селектор?
А ние како држава сме дефинитивно махери за бирање селектори, или кошот ни е крив или родителите се криви што јас не знам да ја поставам играта или мудро ќе си ќутам како дотичниов селектор и никој нема да ме смета за крив. Очекував веднаш по доаѓањето во Македонија да си даде оставка и да даде некоја изјава да објасни што се случи таму, ама не, он реши да си премолчи, па може ќе се заборави и ќе успее да земе и да уништи уште некоја генерација.
Далеку од тоа дека мислам дека е само он крив, криви се и играчите кои не се трудеа доволно, ама тренереот е тој кој треба да извади 102% од тебе.
Сега ни останува само да им посакаме среќа на кадетите денес. Се надевам дека ќе успејат да ја победат Русија денес и ќе почнат да испишуваат една многу порозева страница во македонскиот спорт.
Спортски поздрав.
Ми се олади веќе мозоков од темава, нема текстов да ја има жестината што ја заслужи, ама секој што ќе ми каже дека беше успех само тоа што учествуваме се лаже. Нели е крајно време да прекинеме само да учествуваме и да направиме нешто повеќе? Нашиот селектор пред тргнување изјави дека нас ни е битен само натпреварот со Норвешка, на другите 2 натпревари, нема што да бараме. Како тој човек, со таква изјава после да застане пред тие деца и да ги мотивира да се борат и да гинат за секоја топка???
Бев на сите натпревари од квалификациите во Скопје и видов дека постои неверојатна врска меѓу децата, огромна желба да се победи, да се избори место на едно првенство после многу години. Се бореа, гинеа, ги надиграа сите, имаа солидни напад и одбрана, но сепак воглавно се се темелеше на индивидуални шутови на Манасков и Талески, а не може и да не се споменат и трите одличните партии на Ивановски.
Доаѓа време за подготовки, селекторот создава сосема нова репрезентација, деца кои претходно никаде не играле, и зема само пола од оние кои го изборија пласманот таму (без да планира воопшто на цело првенство да ги стави во игра), а притоа не менува ништо во играта, се се темели повторно на 3 играчи.
Го гледам првиот натпревар, си викам почетника трема, добро второ полувреме, ајде сепак Шпанија е велесила, ќе биде подобро. Плус натпревар со само неколку одбрани, а без добра одбрана не се добива натпревар.
Вториот натпревар, Франција. Точно дека имаат страшно добра сениорска репрезентација, ама ништо повеќе. Го гледам натпреварот и си викам имаме шанси, Французите беа многу слаби, правеа многу грешки, ќе успееме да ги победиме, ама не, ние правевме повеќе грешки. И после овој натпревар, така и на секој нареден, не дека толку беа подобри од нас, просто ние немавме никаква игра, немавме никаква одбрана и никаков напад. Децата само чекаа да заврши секој натпревар, зошто веќе им беше преку глава од играње, а играа очајно, се бркаа по теренот како "муви без глава". Ги изгледав повеќето натпревари и не можев да си поверувам на очите. Не можев да го изгледав целиот натреварот со Естонија, бидејќи срцето ќе ми пукнеше гледајќи како држава што можеби нема ни професионална лига не растура на терен, а не се ни потрудив да го побарам последниот со Израел, бидејќи немав желба да ги гледам како се борат за претпоследно место.
Повеќето од децата ги гледав сезонава во Металург Јуниор, отидов неколку пати да ги гледам зошто сакав да видам дали се стварно добри како што ги фалат насекаде и можеби со присуството им донесов среќа, ама децата го победија Пелистер, па на два пати и Тинекс Пролет и одиграа солиден меч со Металург. Значи репрезентацијата беше составена воглавно од тие деца, плус неколку деца од другите клубови кои се сигурно најдобри таму. Значи квалитетот постои, талентот е тука, а каде ни беше играта на првенството? Дали имаше извежбани акции кои треба да претставуваат лесни голови, дали децата знаеја од каде им доаѓа најголемата опасност, дали некој им кажа да ја променат одбраната кога се гледа дека не оди? Не можам да кажам со сигурност, ама мене дефинитивно не ми изгледаше така. Селекторот си ја немаше завршено домашната задача, ги немаше тактички подготвено децата, а психички па воопшто, зошто одма сите до еден паднаа под притискот.
Селекторот е крив колку и тие што го поставиле на таа позиција. Јас не сум добро запознаен, ама каде бил тренер и каде го испекол тренерскиот занает нашиот селектор?
А ние како држава сме дефинитивно махери за бирање селектори, или кошот ни е крив или родителите се криви што јас не знам да ја поставам играта или мудро ќе си ќутам како дотичниов селектор и никој нема да ме смета за крив. Очекував веднаш по доаѓањето во Македонија да си даде оставка и да даде некоја изјава да објасни што се случи таму, ама не, он реши да си премолчи, па може ќе се заборави и ќе успее да земе и да уништи уште некоја генерација.
Далеку од тоа дека мислам дека е само он крив, криви се и играчите кои не се трудеа доволно, ама тренереот е тој кој треба да извади 102% од тебе.
Сега ни останува само да им посакаме среќа на кадетите денес. Се надевам дека ќе успејат да ја победат Русија денес и ќе почнат да испишуваат една многу порозева страница во македонскиот спорт.
Спортски поздрав.
Subscribe to:
Posts (Atom)