Металург не одигра лоша сезона, ама ретко кога добивав инспирација да напишам нешто, се до второво полувреме денес кога конечно го видов тој Металург што сакав да го гледам цела година, Металург на Пешевски, Металург на Талески и Металург на Кузмановски.
Кога аплаудирав и кога излегував од сала се чуствував како да сме победиле, зошто од 6 негатива децата дојдоа до шанса да се борат за позитивен резултат, се радував зошто го земаа мечот во свои раце и покажаа дека можат, зошто се бореа секој за секој и заеднички се радуваа на секој гол и одбрана, зошто Пешевски и Талески се бодреа на клупата по секој напад, зошто целата сала ги бодреше нив и зошто они ветија дека денес ќе одиграат за нас и го остварија ветеното, зошто беа тим и зошто нивното време допрва доаѓа.
Металург може да биде само подобар и подобар, секој од играчите блесна во по некој меч и во остатокот од сезонава и во наредната, повремените блесоци верувам дека ќе бидат заменети со постојан сјај и ќе го видиме целиот потенцијал на сите до еден. Крилата беа одлични на стартот од сезоната, бековите на крајот, Дупјачанец на голот стандарден, одбраната беше на високо ниво, а нападот си личеше на оној напад што сме навикнати да го гледаме. Можеби сезонава Металург не стигна до наредната рунда и баражот, но секако доби огромно искуство, кое сигурно ќе биде значајно за во иднина.
А ние сите се гледаме наредната година повторно во "Борис Трајковски" за заедно да прославиме уште многу победи. Само еден Металург,
Спортски поздрав.
Спортски поздрав.
П.С. Во најголемиот дел од второто полувреме единствен странец на теренот беше десниот бек, така да изгледа дека Македонија сепак имала и квалитетни домашни ракометари. :)
