Деца иднината е пред вас!

Цела сезона некако немам инспирација, игра Металург, губи, понекогаш и победува, растура Филип, растура Дарко, скокам во сала, се враќам дома без глас, а сепак мислите не ми доаѓаат.

Денес максимално разочарана излегов од сала, по натпревар во кој на никој не му одеше, во натпревар кога голманите имаа ужасен ден, кога Талески не постигна ниту еден единствен гол, ама прв пат имам желба да им посветам по некој збор на децата.

Ако некој заслужи да биде пофален денес, тоа е дефинитивно Обрадовиќ. Браво Немања за играта денес и браво и за сите натпревари до сега. Го гледаш и во секој момент се плашиш дека ќе колабрира на терен и кога најмалку очекуваш пау, топката завршила во мрежата на противникот. Секоја чест...

Втор мора да е капитенот. Сезоната за Талески почна како бајка, и секој нареден натпревар во споредба со тој е оценет како лош. Уживај Филип во играта, играј го своето и головите и успесите ќе си дојдат. Никој не може да ти ја одземе храброста да решаваш натпревари и решителноста во моменти кога никој не се осмелува да шутне, а тоа е она што сигурно ќе те направи голем ракометар и ќе те оддели од останатите.

Нелоски е дефинитивно најголемиот баксуз во нашава земја, детето има топ во рака, одлична игра во одбраната и за жал секој втор меч е повреден.  Кога влегува во ритам, му се случува нешто, па мора пак да паузира и пак да влегува во шема. Стисни заби Марче, сезоната е долга и  од се срце ги очекувам твоите голови. Од мечот во Загреб пред 4 години знаеме дека те чекаат големи работи и верувај дека секој ден си се поблиску до нив.

Од нашето трио Кузмановски сезонава можеби игра послабо од очекуваното, но талентот, желбата и работата сигурно ќе се покажат набрзо. По малку заборавен во нападот, командуваше во изминатите натпревари со одбраната, па сега кога ќе добие шанса во напад некако ми фали онаа бестрашност со која лани тргнуваше со глава низ противничките ракометари и на некој чуден начин го наоѓаше голот. 10 - те голови против Црна Гора лани по помината цела ноќ во автомобил и извозени илјадници километри се нешто што на секој меч треба да ти е во глава и кога мислиш дека не оди, само храбро напред.

Костески ја започна лошо сезоната, но самата помисла на конкуренција за место во тимот направи да го подигне нивото на игра, да ja качи концентрацијата за време на мечот и да има поголем процент на погодени од промашени удари. Ако продолжиш вака сигурно за кратко време повторно ќе се најдеш на скратениот список на репрезентацијaта.

Палевски и денес за жал отсутниот Томи мајсторе ги користат максимално своите шанси и му покажуваат на Червар дека ја заслужуваат неговата доверба. Ме воодушевува дрскоста на Палевски и во него гледам крило за репрезентација и за Металург за наредните многу многу години. Жал ми е што Палевски не доби шанса по повредата на Марчец и што Червар не се реши да му даде шанса на Јагуриновски кога не му одеше на Костески, зошто децата знаат да играат, и не само што знаат, туку и се вложуваат 100% во секоја минута помината на теренот.

Мартин и Мартин секој во својот домен. Двајцата се иднината на своите позиции, еден со поголема минутажа, другиот со помала. Знаете кој е најкорисен играч во Металург, кој има најмногу асистенции? Велковски! Од натпревар во натпревар Мартин добива се поголема самодоверба и сезонава е оставен да се испече. Грешките се составен дел од спортот, а головите во стилот на Атман полека стануваат негова специјалност. Тебе дете ти фали уште мала решителност и поголема експлозовност при напад и одбрана и со тоа ќе биде направен и последниот чекор кон репрезентација. Томовски е пак единствениот наследник на Борко во моментов. Бара Червар голман, бараше и Обрван пред него, но потенка од таа позиција немаме. Детето има потенцијал, има добри рефлекси, но му треба минутажа за да може да се развие. Со 5 минути по меч не се станува голман, ама со одбрани како оние против Шишкарев се крева самодовербата и така дефинитивно се кали челикот.

Го пофалив Томовски, ама дефинитивно не го заборавам Арсиќ. Како викаат по Дарко, пак Дарко. Никој не може да го замени Станиќ, ама убаво е што имаме голман што знае да реши меч, што знае да сопре контра и да фати зицер. Кога сите гледаат нерешено на семафорот, Арсиќ знае дека тоа нема да биде гол и ја носи публиката во делириум. Браво царе! Тоа е се што можам да кажам.

Деца иднината е ваша, ние сме со вас, секогаш имало и ќе има хејтери кои ќе сакаат да го гледаат само лошото, кои ќе имаат замерки за секоја изгубена топка, но секоја техничка грешка е само еден лист во книгата од лекции кои треба да ги научите годинава. Кинеме нерви со вас, грицкаме нокти пред телевизор и во сала, ама верувајте дека се ви е простено дури играте со срце на терен.

А ти Червар воиграј акции, имаш млади деца кои можат да трчат, можат да се организираат побрзо, можат да затворат и во истиот чекор да постигнат гол.

Се гледаме на 22 - ри во "Јане Сандански",

Спортски поздрав.

За Жути, за Мојсо, за иднината, за МАКЕДОНИЈА

Сите потајно се надевавме, а се плашевме гласно да кажеме, ама ракометарите знаеа. Излегоа на терен со мисија која мора да се оствари, мора да се стигне на Светско, ракометот мора да остане на правиот пат и мора да ги испратиме достојно Жути и Мојсо. Од друга страна и јавноста беше свесна дека само заедно може да се стигне до целта, дека без поддршка и притисок од трибините, без пеколна атмосфера, не оди. И покрај огромниот пораз од Чешка и покрај разочарувањето по тој меч, картите беа распродадени уште пред неколку дена и после долго време салата беше преполна, а атмосферата внатре на вистинското ниво.

Скокаше Червар покрај клупата 60 минути, погодуваа нашите, се бореа во одбраната, беа тепани и изнесувани од терен, ја изградија постепено потребната разлика, па ја чуваа, не нервираа и ни го качуваа адреналинот, погодуваа од чудни ситуации, а промашуваа зицери, правеа атракции, нормално не можеа и денес без цепелин и на крајот послатко и потешко мислам дека и не можеше да биде. Одиграа тимски, сите за еден, еден за сите, кога не му оди на Кире како поединец, тогаш стапува на сила тимот и сите заеднички стигнаа до магичната "седумка на лото".

Се тресевме до последните 10 секунди, кога Мојсо го реши мечот со гол, како што има решено безброј натпревари претходно. Како да е денес се сеќавам на првенството во Хрватска кога Мојсо го имаше првиот блесок на големата сцена, кога сите увдовме дека дека имаме втор голем играч покрај Кире што може да го решета противикот. Се сеќавам и на неговата повреда на истото тоа првенство и разочарувањето кај сите нас. Ги паметам сите негови голови и во Металург и за Македонија, последниот гол против Ла Роха, го паметам и моментот кога Столе го извади на раце од терен, и моментот кога заедно ја слававме победата од 8 разлика во Автокоманда, се сеќавам и на бунтот и на револуцијата, но се радувам и што гледам мир помеѓу поранешните "противници".

Мојсо го реши мечот, ама Жути го отвори. Како и милиони пати претходно, Жути беше најдобар на теренот кога е најпотребно. Погодуваше, проигруваше, изнудуваше пенали и пробивања, го одигра за последен пат во дресот на Македонија она што сме навикнати да го одигра за нас. Кога си отиде Жути од Металург ми отиде и срцето со него во Германија, а денес и отиде и срцето на цела Македонија. Не постои друг ракометар како него, ракометар што е невообичаено скромен и повлечен, но фанатично борбен и прецизен на терен. Кај него нема болка, нема пад, нема изгубена топка, секое паѓање е однапред смислно и значи или пенал или пробивање. Свежо ми е некако првенството во Србија кога Жути се истакна како незаменлива алка во синџирот на Македонија и очајот кој завладеа низ цела Македонија кога се повреди на еден од натпреварите. Сите беа во исчекување на резултатите и по соопштението од Металург во кое се велеше дека е се во ред со Жути, можевме сите да си продолжиме со нашите животи. Жути е жива легенда што не се купува со рубљи како што напиша самиот, Жути е синоним за верност и инспирација за сите што денес се дел од Металург или се занимаваат со ракомет.

А Македонија памети, знае и вечно ќе ви биде благодарна на двајцата за сите моменти на радост што ни ги приредивте. Наклон до доле момци за се во изминативе години, а наклон до доле и на сите за вечерашнава престава. Мечов вечерва беше меч кој се игра еднаш во многу години и како резултат на ова се гледаме на Светско, а можеби со дел од ракометарите и побрзо, ќе се видиме на некој од наредните натпревари на Металург,
Спортски поздрав.

Децата на Металург пораснаа!

Лани беа деца кои добија тешка задача, мораа да продолжат каде што застанаа нивните претходници и да го одбранат името на Металург. Цела година ги гледавме и чекавме да пораснат, но денес можеме со сигурност да кажеме, децата на Металург пораснаа!!! Децата кои преку ноќ беа фрлени во оган, годинава пораснаа и покажаа дека се рамноправни и можат да играат со фаворизираниот Вардар. Агресивни во одбраната, брзи во нападот, совршени во секој дел од натпреварот.

 

 

Чувството да бидеш во "Јане Сандански", а атмосферата да биде како во Автокаманда е непроценливо. Поддршка, аплаузи и овации за гостинот, воодушевување за головите и стоечки овации за одбраните. Стартуваше Червар со тандемот Филиповци, кој ја оправда довербата, па едниот го одигра својот најдобар натпревар сезонава во нападот, а другиот во одбраната. Предводени од Талески, целата екипа делуваше неочекувано стабилно и сталожено и знаеше што сака. Започна Дупјачанец добро во првото полувреме, му одбрани дури и пенал на Дибиров, но вистинското шоу на голот следуваше во второто кога Мартин прво го искомплексира Шишкарев, а потоа стана ноќна мора за Манасков. Два одбранети пенали, дополнителен удар по пенал, па уште неколку други удари и Манасков просто не знаеше како да го пронајде голот. На линијата од 6, Жаре и Коста успешно се бореа со огромните играчи на Вардар, а Бојан како и секогаш до сега беше незапирлив во одбраната. Секој играч кој се обиде да помине покрај него, се најде или на подот или далеку зад аут линијата. Бувиниќ кутриот без измена во текот на целиот меч, но добар и на ниво цели 60 минути, а Костески со мали проблеми кон крајот, но сепак солиден и константен како и на сите претходни мечеви.

 

Момци ви благодарам што ми го разубавивте денот, па сега со нетрпение го очекувам следниот натпревар за десетина дена во Купот. А таму се е возможно, нели? 

 

На излегување од сала слушнав разговор на две дечиња кои дебатираа за тоа кој е подобар. Навивачот на Вардар пресреќен од победата се фалеше, но на разделба другиот му дофрли - Ќе видите во Автокоманда! Е затоа сакам ракомет, затоа сакам спорт и затоа на Македонија и се потребни силни Вардар и Металург, за децата да имаат за што да зборуваат и на што да се радуваат. И како што рече малиот навивач на Металург- Се гледаме во Автокоманда!
Само еден Металург,
Спортски поздрав.

 

 

Металург го среди Вардар Јуниор во Аеродром

Во викенд полн со ракомет, од Сеха, па се до Ларвик, се решив да отидам во сала и да го гледам големото македонско женско дерби, зошто ем си навивав за Металург, ем имав можност да ја погледнам комплетната македонска репрезентација на терен.

 

 

Очекував победа на Металург, но сепак мислев ќе гледаме тесен меч, меч кој ќе биде решен во второто полувреме, но од дерби не видовме ни "д", екипата на Вардар можеби водена од победата во минатиот круг од 1 разлика, влезе во мечот конфузно, брзо, без воопшто смислени акции и игра. Целата игра им беше поставена на добрата длабока одбрана, која само на почетокот му претставуваше проблем на Металург, пред да влезе во потребниот ритам.

 

Сепак Металург си знаеше зошто е дојден во Аеродром, поразот од пред некој месец не беше ни планиран, ни посакуван, па не дозволија победата да биде доведена под знак прашалник во ниту еден момент од натпреварот. Додека Вардар размислуваше како да ја надмудри Антиќ која блескаше на голот, Металург без проблем стигнуваше до нивниот гол, Јована брза како ветар јуришаше по теренот во контри, Николиќ фантастично се бореше на линијата од 6 метри каде немаше поголеми проблеми со противничките ракометарки, а Дајана, Габи, Ливриниќ и Белеска се шетаа низ одбраната на Вардар, проигруваа, но и погодуваа. Одбраната на Металург предводена од Сања, ги носеше до лудило девојките во црвени дресови кои во својата нервоза не бираа средства за да се пресметаат на двете страни од теренот.

 

Металург со Петровски на чело е дефинитивно на вистинскиот пат, екипата полека прераснува во добра екипа, а тој со нив прераснува во одличен тренер. Денес девојките одиграа далеку подобро од последниот пат кога ги гледав, ја задржаа концентрацијата и играта на високо ниво во текот на целиот меч, со исклучок на последните 5 минути, воиграни се, дишат како една и имаат јасно поставена цел. А сега им следи вистинскиот тест, во наредниов период им следуваат 3 натпревари со оној другиот Вардар, каде ќе треба да покажат колку напреднале во однос на лани и очекувам да покажат уште подобра игра од онаа минатата година.

 

Од друга страна пак нашата репрезентација има уште долг пат за одење, девојчињава имаат потенцијал, имаат и квалитет, но потребни им се повеќе силни натпревари за да не изгубат глава како во финишот со Словенија и како Вардар денес... А дефинитивно потребна им е и поголема самодоверба и поголема поддршка од наша страна.

 

И за крај, само еден Металург,
Спортски поздрав.

Срцето секогаш исто лупа штом Македонија излезе на терен

Ракометот е повеќе од религија во Македонија. Не е чудно некое дете да не знае како ни се вика претседателот, ама да знае кои се Кире Лазаров и Филип Миркуловски.... И баш затоа ние сме држава не со еден, туку со 2 милиони селектори и секој еден од нас "знае" што и кога треба да се промени во играта.

Уште не тргнати ракометарите ние не се согласувавме со составот, па после со првата постава, за на крај да си сфатиме дека тие се, наши се и без разлика на се, секогаш срце ќе ни лупа кога ќе излезат на терен, кога ќе ја слушнеме химната, кога ќе дадат гол, кога ќе одбранат, а посебно кога некој ќе се најде легнат на теренот. Во моментите кога не знаеме каква е ситуацијата на некој од ракометарите, никој по дома не дише, сите се молат и го колнат противничкиот ракометар, зошто оваа репрезентација со своите настапи во изминативе години не научи да ги сакаме како индивидуалци, да ги сакаме како екипа, да ги сакаме како да ни се семејство, па затоа секој нивен пораз и нивна солза ја доживуваме како наша и прилично тешко ја поднесуваме.

Пред 2 недели ги испративме во Полска без некои големи амбиции како и секогаш, зошто нели за нас доволно е што учествуваме, со желба барем да се помине групата, ама некако играта со Франција не изненади и наеднаш желбите ни пораснаа, играта со Полска не вивна до облаци, голот на Манасков направи да се чувствуваме како да сме станале шампиони, плачките на Србија само ни го хранеа егото, ама дојде Хрватска и не тресна од земја, па си навивавме за Франција и се радувавме како ние да ги газиме Хрватите, по што дојде мечот што можеше да значи крај за нашиот Олимписки сон, ама момците пријатно не изненадија, па негативно, за на крај сепак сами да си го заверат билетот за квалификациите и без никакви калкулации и сметки да го догледаме првенството. Кога сам ќе си ја завршиш работата, некако најслатко е, нели?

Годинава имавме игра, можеби како никогаш претходно, резултатот беше на нашата страна на сите средби со исклучок на таа со Хрватска, зрели бевме за неколку победи, а сепак како на ниту едно првенство до сега, немаме ниту една победа. Играме со сите, на моменти подобри и од најдобрите, а сепак ни фали нешто. Борбеноста, желбата, силата, тоа е нешто кое ја краси оваа репрезентација, го имаме најдобриот ракометар на светот, имаме фантастични крила, имаме одлични пивотмени, имаме млади и високи бекови кои верувам се повеќе ќе ја добиваат својата шанса, го имаме Жути, а имаме и 3 месеци до Април до кога ќе мора многу да поработиме на тактиката и пред се на психичката подготвеност. Мора да учиме од Скандинавците, зошто ракомет се игра и на минус 5 и на плус 5 и на 15 минути до крај и на 15 секунди до крај.

Како спортска нација предодредени сме за нервозни завршници и за неискористени шанси. Изминативе години си се навикнавме да ја обвинуваме само среќата, да си велиме дека да не посакаше топката се ќе беше поинаку, ама како е возможно после толку години уште да немаме акции кои ќе можат да ја направат таа мала разлика во резултатот кој бега од нас како од чума. Последна акција, Кире на шут или додавање до Столе, баш и не е акција која се покажала како успешна во изминативе години и сеуште упорно и упорно не се менува. Кога ќе ни успее таа, изгледа тек тогаш ќе размислиме за друга.

Годинава барем имаме напредок на клупата, поширока е во однос на претходните, а тоа што радува е што после многу години, прв пат годинава селекторот имаше поголем круг на ракометари за избор, а дома оставивме ракометари кои можеа да отидат во Полска и кои можеби и заслужија да отидат, но сепак Обрван не беше доволно храбар во изборот и се реши за посигурна варијанта, но сепак радува тоа што личи дека имаме на што да се надеваме.

А во Среда ни следи последниот меч кој не е од големо значење за пласманот на првенството, зошто дали си 10ти, 11ти или 12ти и не е некоја голема разлика, но значи за нас, значи за самодовербата, за атмосферата и факт е дека сакаме победнички да си отидете од Полска и победнички заедно да ја затвориме приказната Полска 2016. Затоа момци уживајте во мечот и со срце и ладни глави одиме заедно на победа против Белорусија,
Спортски поздрав.